Singapore; de stad waar iedereen wel eens van heeft gehoord of misschien wel eens een overstap heeft gemaakt.Wat veel mensen niet weten is dat Singapore een land is wat bestaat uit een stad op een eiland. Singapore grenst aan Maleisie, de beide landen zijn met elkaar verbonden door middel van een grote brug. Verder gaan er veel geruchten rond over veel en vooral vreemde wetten en regels, maar het meest nog dat het de enige Aziatische stad is waar het enorm schoon en georganiseerd moet zijn.

De belangrijkste reden dat wij in Singapore waren was dat we ons visum voor Indonesië moesten regelen (wat niet geheel van een leien dakje ging), maar uiteraard hebben wij in een paar dagen de stad verkend mede om bovenstaande vragen beantwoord te krijgen.

Douane, spannend…
Na Pulau Tioman zijn we in een keer naar Singapore gegaan. Om van Tioman in Singapore te komen ging redelijk goed op het enige probleem na dat alle bussen van Mersing (aan wal na Tioman te hebben verlaten) vol zaten voor die dag en de volgende dag! De eerst volgende optie zou zich dus pas na twee dagen aandoen. Om ons heen waren een aantal mensen die diezelfde dag nog een vlucht vanaf Singapore hadden en  dus wanhopig aan het proberen waren om een taxi te krijgen die kant. Handig voor ons, want dat gaf ons de mogelijkheid om bij hen, twee Duitsers, aan te sluiten en zo voor een niet al te hoge prijs toch nog in Singapore te komen in plaats van nog twee nachten in Mersing te blijven rondhangen. Met de taxi zijn we in 2,5 uur naar Johor Bahru gebracht, de Maleisische kant van de brug, vanaf waar we door de immigratie en douane moesten. Na het horen en lezen van de nodige horrorverhalen over drugsvervoerders en Singapore (binnen een paar weken geëxecuteerd), kregen we na het passeren van de Maleisische immigratie allebei ineens een erg vreemd gevoel van binnen. Zo’n zelfde gevoel waarschijnlijk wat je hebt als je de eerste keer op het vliegveld door de douane gaat. We kregen spontaan de neiging om onze tassen nog eens helemaal uit te pakken en te controleren, omdat we bang waren dat er misschien wel iets ingestopt was. (Iets wat echt niet zou kunnen aangezien daar echt nergens een mogelijkheid voor geweest was.) Op het moment dat we aan de andere kant waren, de stempels in ons paspoort waren gezet en de bagage was gecheckt, was dat zenuwachachtige gevoel pas weg.

Bij het binnenkomen van Singapore merk je gelijk de organisatie en structuur op. Het lijkt wel of je met het passeren van de brug opeens in een westers land bent aangekomen. Zo is alles aan de andere kant van de brug schoon en zijn er duidelijke poortjes en bordjes om aan te geven wat wel maar ook wat niet de bedoeling is (inclusief de nodige bordjes ‘Death penalty for drugs trafficers under Singapore law’). Voor dezelfde bus, waarvoor iedereen in Maleisië nog stond te dringen en te pushen, was nu een nette rij gevormd en werd er keurig één voor één ingestapt.

Tijdens de busreis vanaf de grens naar het cenrum van de stad, een ritje van een half uur, werd meteen goed duidelijk dat alles in Singapore keurig geregeld is en netjes volgens de regels gaat. Iedereen kan netjes tussen de lijntjes rijden, overal staan flitspalen, knipperlichtjes worden gebruikt en er zijn geen files. De flats in de wijken naast de weg zijn mooi en schoon, je ziet nergens sloppen en de straten zijn aangeveegd. Straatventers bestaan niet en ook echte armoede is nergens te zien (en bestaat waarschijnlijk ook niet)

 

Vervoer
In de wijk waar wij ons hostel hadden, zaten twee metrostations, dit was echt ideaal, aangezien de metro HET vervoersmiddel is in Singapore. Het metro systeem bestaat uit vier lijnen die het gehele eiland bestrijken en is zo uiterst efficient en ontzettend snel. Bijkomend voordeel is dat het erg goedkoop is, een ritje van een half uur ondergronds kost zo’n €1,50 en daarmee ben je aan de andere kant van het eiland. Het is ook wel logisch dat de metro zo goed moet zijn, dit aangezien (naar horen zeggen) er maar een bepaald aantal vergunningen voor het hebben van een auto worden/zijn uitgegeven. De reden hiervoor is simpelweg dat niet iedereen een auto kan hebben omdat het eiland daar gewoon te klein voor is. Wat we van een taxichauffeur nog hoorden is dat er een 100% belasting over auto’s geheven wordt, wat het ook niet erg aantrekkelijk maakt om een auto te kopen. Erg vreemd is het dan wel dat er ontzettend veel hele dikke en dure auto’s rondrijden. Zo hebben we in vier dagen tijd negen Ferrari’s en een Lamboghini gezien.

Singaporesen
Op Tioman hadden we met een Deense jongen gesproken die in Singapore studeerde, hij vertelde ons over de Singaporesen en hun trots over het land ondanks dat ze eigenlijk geen recht hebben om te spreken en een mening te hebben. Het land wordt geleid door de regering en die zorgen ervoor dat iedereen onderdak, te eten en te drinken heeft, hierin past niet dat iemand het er niet mee eens is. Zo had hij een verhaal over dat er laatst een sprekersplatform geopend was waar de mensen hun mening mogen geven over het beleid, maar dat het ontzettend lastig is, zo niet onmogelijk is, om daar binnen je verhaal te kunnen doen, zodat er nog nooit iemand iets heeft geopperd. Toch is iedereen erg blij aangezien werkeloosheid haast niet bestaat (de laagste index van de wereld) en iedereen onderdak heeft. Het mooiste van alles vinden ze nog dat Singapore de enige stad in Azië is waar het allemaal wel werkt en wel klopt.

De taxichauffeur die ons vertelde over de belastingover auto’s, was in het begin een beetje aan het mopperen over de prijzen van de taximeter dat die erg laag waren (was ook erg goedkoop) en dat die prijzen eigenlijk van hem wel wat omhoog mochten. Dit kwam omdat wij na de ervaringen met taxi’s in Maleisië niet zeker wisten of we wel met de taxi wilden, waardoor we nogal aan het treuzelen waren. De chauffeur vroeg ons naar ons gedrag, waarop wij uitlegden wat in Maleisië het idee is van een taxi nemen. De chauffeur begon te lachen: “Dit is Singapore, ik rij keurig op de meter en vraag geen cent teveel, als ik dat doe beland ik voor jaren in de gevangenis. Daarbij als ik jullie zou afzetten en dat geld zou aannemen krijg ik vies geld, niet eerlijk verdiend, als je daar eten van koopt wordt je ziek en voel je je niet lekker. Laat mij maar lekker op de meter rijden, het is misschien wel weinig maar het is genoeg, en het belangrijkste van alles, het is schoon geld!!!”. Een mooi voorbeeld hoe er gedacht wordt, er wordt stiekem een klein beetje gemopperd, maar eigenlijk is iedereen toch zeker wel tevreden.

Visum Indonesië
Vooraf was al duidelijk dat het lastig zou worden om een visum voor Indonesië te krijgen, dit door de verhalen in de Lonely Planet en ervaringen van andere mensen. Het idee in Indonesië is dat je een 30- of een 60- dagen visum kan krijgen. Het 30- dagen visum kan je krijgen bij aankomst, maar voor het 60-dagen visum moet je langs de ambassade om die aan te vragen en het schijnt dat niet iedereen die krijgt. Voor onze plannen is 30 dagen niet genoeg, dus wij naar de ambassade om een 60-dagen aan te vragen.

Het lastige bij het aanvragen is, dat je voor je aanvraag precies moet aangeven waar je het land binnenkomt en ook waar en wanneer je er weer uitgaat. Om er zeker van te zijn dat je vertrekt moet je je terug ticket bij het aanvragen laten zien. Maar op dat moment is het nog niet zeker of je wel je 60-dagen visum krijgt, er is nog een kans dat ze alsnog een 30-dagen geven. Lastig lastig..

Na Indonesie gaan we door naar Australie, en dat ticket kost rond de 250 euro, een beetje jammer dus als je dat ticket kan weggooien omdat je niet het juiste visum krijgt. Veel mensen kopen daarom dan ook eerst een goedkoop ticket uit Indonesie binnen de 30 dagen, om zo de aanvraag te kunnen doen en geen risico te lopen met hun dure ticket.

Daar hadden wij eigenlijk niet zo heel veel zin in. Dat is toch immers gewoon dom! Dus we zijn eerst naar de ambassade gegaan om een beetje polshoogte te nemen of we gewoon het ticket binnen 60 dagen konden boeken, min of meer zei de vrouw achter de balie ja. Uiteindelijk zijn we heel hard op zoek gegaan naar een goedkopere optie om te vliegen. Natuurlijk hebben we die ook gevonden, wel via een omweg. We vliegen weer terug naar Singapore en vliegen op dezelfde dag dan nog naar Darwin, Australie. (Scheelt toch ruim 100 euro.) Dus wij eerst alleen het eerste ticket naar Singapore van 50 euro geboekt en zo hebben we dus een risico genomen met een zinvol ticket in plaats van met een onnuttig ticket. En het is gelukt! We hebben ons 60-dagen visum voor Indonesie en vliegen uiteindelijk goedkoper naar Darwin. (Alleen die ene dag wordt wel echt kut reizen, maarja dat hoort er bij!)

En verder..
We hebben natuurlijk veel rondgelopen in de stad. We zijn naar China town geweest en voor het eerst is deze wijk gewoon schoon en netjes. Normaal is China town altijd wel viezig, rommelig en het stinkt zelfs een beetje, maar hier is het gewoon brandschoon! Het is zoals altijd een erg leuke wijk, vol kleur, shops en eettentjes.

 

Ook hebben we de wijk Little India aangedaan. Erg leuk hoe typisch Indiaas de winkels ook zijn. De kledingwinkels zijn zo vol felle en glimmende kleuren. Hetzelfde als de sieradenwinkels en die hangen ook vol met henna en alle glimmende plakkertjes die je op je gezicht kan plakken. Vanuit de muziekwinkels klinkt volop hindoestaanse muziek en de plaatjes zijn mooi bijpassend. Overal zijn bloemen te koop om te offeren.

 

Ook hebben we de rituelen in de Chinese tempel bewonderd en liepen we een Hindoestaanse tempel binnen waar heel toevallig net een bruiloft gaande was. Grappig was dat het net zo was als de hindoestaanse bruiloft die we in Suriname hebben bijgewoond. Iedereen zat aan lange tafels naast elkaar te eten, er liepen verschillende mensen rond met emmertjes die iedereen maar bleven bijscheppen. Dus iedereen is zo snel mogelijk alles met zijn handen aan het opeten. Verder zagen de mensen er allemaal erg mooi uit, zo kleurrijk.

 

In Singapore heb je natuurlijk ook weer alle gigantische shoppingmalls. Nog steeds erg leuk om een middagje rond te lopen, maar daar zijn we inmiddels al aardig aan gewend.

Waar Dennis erg van baalde was dat het weekend na ons vertrek, de Formule 1 Singapore zou aandoen (26-28 september), wat die graag zou meemaken. Helemaal omdat het de eerste nachtrace in de Formule 1 geschiedenis is. Helaas was Singapore te duur en was er niet genoeg te doen, om tot die tijd te blijven. Daarbij schoten de toch al hoge prijzen in dat weekend nog verder de lucht in. Aangezien het een stratencircuit is waarop wordt gereden was de stad al volop in voorbereiding. Ze zijn al ruim een maand bezig om alles op te zetten en na de race hebben ze nog een week nodig om alles weer af te breken, kortom de stad staat 1,5 maand op de kop voor een race van anderhalf uur. We hebben nog langs delen van het circuit gelopen waar alle tribunes en de meeste barriers al staan. Het circuit liep bijna door de straat waar wij ons hostel hadden… Maar goed wordt dus op de tv kijken, helaas pindakaas!

Bedrijf
Op de vraag of Singapore een stad of een (ei)land is; nou beide. Maar wat wij eigenlijk vonden dat Singapore net een heel groot bedrijf lijkt. Alles is zo goed en strak geregeld, iedereen houdt zich aan de regeltjes, alles heeft een functie en iedereen vindt zijn rol daarin ook prima. Als je zelf iets moet laten omdat het goed is voor het land, dan doe je dat en hoort dat zo. Daarmee is Singapore een leuke en bijzondere stad om naartoe te gaan en gezien te hebben. Toch mist Singapore een ding wat de rest van Azie wel te bieden heeft; de gezellige rotzooi…